Mee met Gré, maar dan letterlijk (deel 2)

We zijn weer thuis! En voor wie het gemist heeft: ik ben een weekend gaan skiën met Ilse die nog nooit een berg met sneeuw had gezien, nooit op ski’s had gestaan en nog nooit in een caravan had geslapen, dus dit was voor haar een hele ervaring. Zie deel 1 van dit blog. Heel eerlijk, voor mij ook wel, omdat ik nog nooit zonder Arjen bij de (winter)caravan ben geweest. Opeens was ikzelf verantwoordelijk voor de stroomvoorziening, het gas en al het andere wat maar mis kon gaan in de caravan.

Ilse en ik hebben drie dagen geskied: twee dagen in Brandnertal en één dag in Silvretta Montafon. En voordat ik begin met het beschrijven van alle dolkomische momenten, wil ik eerst zeggen: het was echt een avontuur van de bovenste plank. We hebben enorm gelachen, geproost op het leven en we hebben er gewoon een supergezellig weekend van gemaakt. Ilse is echt een schat van een mens: ontzettend makkelijk in de omgang en leergierig. Alles wat ik haar kon leren over skiën en (winter)kamperen, omarmde ze en nam ze met beide handen aan.  Ok, dat gezegd hebbende, dan nu een uiteenzetting van alle onbetaalbare momenten :).

Dag 1: hilarische start

Dag 1 was vooral ‘hilarisch’, ik kan niet anders zeggen. Onze start was in het dorpje Brand en we gingen vol goede moed richting de kinderpiste (babypiste). Om daar te komen moesten we echter eerst een klein stukje over de blauwe piste en hoewel mijn vriendin Gwen (skileraar) me bij voorbaat al voor gek verklaarde, konden we niet anders. Nou Gwen had gelijk, hier werden capriolen uitgehaald die ik nog nooit in mijn leven had gezien. Ilse lag vaker naast de piste dan erop, maar telkens kwam er eerst een grote glimlach gevolgd door een enorme schaterlach en dan wist ik weer: 'Alles is oké'. En hop, met een ‘witte’ kont weer omhoog proberen te komen. Godsonmogelijk voor een beginner, daar ben ik nu wel achter.

Uiteindelijk hadden we -toch nog best snel- de kinderpiste bereikt waar we een aantal keer naar beneden gingen. We hadden beide het vertrouwen te pakken, ik iets meer dan zij, dus we besloten het terrein wat verder uit te breiden richting Bürs. Halverwege bleek hier de blauwe piste afgesloten, waardoor we verder moesten over een rode piste. Opnieuw zag ik dingen die ik nog nooit eerder had gezien: er werd off-piste geskied (om vervolgens met enorme passen van 40 cm stap voor stap weer naar de piste te komen), ze zat vast in een touw (nog nooit heb ik iemand op de piste in de touwen zien hangen) en landde vol in een stootkussen (’daar is hij voor, toch?’). Telkens volgde die inmiddels welbekende glimlach en schaterlach.

In de avond heerlijk gegeten in het restaurant van de camping en gezwommen. Oh, en dat kamperen in de caravan ging ontzettend goed! De eerste nacht was het echter koud, te koud. De kachel hadden we (ik) achteraf beter op ringverwarmen kunnen zetten. Maar goed, dat is achteraf....

Dag 2: gekke bekken trekken

Op dag 2 gingen we naar Silvretta Montafon en had ik een ‘blauwe route’ uitgestippeld. Mijn hulplijn Gwen kwam weer online en gaf de tip om de stokken anders te gebruiken zodat de borst naar het dal bleef. Dit was vooral waar we ons de hele tweede dag mee bezig hebben gehouden. Ken je dat trouwens, dat je soms onbewust gekke gezichten trekt wanneer je geconcentreerd bent? Ik herken dit bijvoorbeeld bij mijn kinderen wanneer ze op de PlayStation zitten; ze trekken de gekste bekken. Nou, Ilse had dit dus ook. Terwijl zij in lachen uitbarstte bij haar eigen capriolen, moest ik juist lachen om haar concentratie. Geloof me, niet het meest aantrekkelijke beeld, maar wel heel grappig! Na dag 2 gingen we naar de kerstmarkten van Schruns en Bludenz, eten bij de pizzeria en vervolgens vroeg weer naar bed.

Dag 3: Overwinningen!

Dag 3 stond niet alleen in het teken van skiën, maar ook van het vertrek naar huis. Dus voordat we de piste op gingen, hebben we de caravan opgeruimd, de wc geleegd, de kachel uitgezet en het vuilnis weggebracht. Om half 9 stonden we op de piste met een flink pak verse sneeuw! Ook overdag sneeuwde het nog een beetje, wat voor Ilse heel gunstig was. Het zicht was namelijk wat slechter dan de eerste twee dagen, dus ze zag niet zo goed hoe steil iets was. Waar op vrijdag het angstzweet op plekken stond waarvan ze niet wist dat ze die had bij sommige afdalingen, ging ze nu vlekkeloos en supersnel naar beneden (zonder stootkussens te raken of buiten de piste te komen laat staan in de touwen te eindigen). Ontzettend knap! Helaas moesten we in de middag weer richting de caravan voor de laatste klusjes (bed verschonen, afwas, voortent bezemen, stroom en gas eraf) en om te douchen. Ilse de coureur reed weer naar huis en zelfs met blauwe plekken en spierpijn ging dit weer lekker soepel!

Conclusie

Het caravan-gebeuren zonder Arjen viel me enorm mee. Blijkbaar heb ik al die keren toch nog goed opgelet (oké, behalve die ringverwarmingsstand). De eerste nacht was het koud, de overige nachten gingen goed! Wat betreft Ilse haar ski-ontwikkeling: haar kont gaat nog lekker naar achteren, haar borst blijft nog niet helemaal richting het dal en op de ‘niet-dal-ski’ zit nog net zoveel druk als op de dal-ski, maar hé wat verwacht je na drie dagen? De conclusie is dan ook; wat heeft ze het goed gedaan! Weinig angst, vallen-lachen-opstaan en wat een berenconditie. Terwijl ik dit verhaal aan haar voorlees, krijg ik een brede glimlach en schatert ze alweer. Wat een mooi mens!

Liefs,

Gré

P.S. Tijdens het opruimen heb ik geen lange witte haren gevonden!